Ibrahim Tunc

Alias: Abraham Tunc, Abraham Beth Arsan, Abrohom Beth Arsan

Het Nederlandse Dagblad en het Reformatorisch Dagblad zijn twee Christelijke dagbladen. Het is daarom erg jammer dat deze dagbladen zich laten spannen voor het karretje van de heer Tunc om zijn ,,Assyrianisatie" campagne te promoten en te verheerlijken.

Hieronder treft U aan enkele artikelen verschenen van de hand van Ibrahim Tunc in het Nederlands Dagblad.

Nederlandse Dagblad 10-4-2004

Bekeerde moslims Turkije wachten op de EU

door Abraham Beth Arsan

Moslims die zich tot het christendom bekeren, hebben het moeilijk in Turkije. Gemeenten worden verboden, kerken dreigen te worden afgebroken. Daarom vestigen de vaak nieuwe christenen hun hoop op de toekomst: wanneer hun land de Europese Unie wordt binnengeloodst.

Overal tref je in Turkije kerken aan die in het verre verleden gebouwd zijn door de Grieken, Assyriërs en Armeniërs. De huidige Turkse metropool Istanbul was dan ook als Constantinopel het centrum van het christendom in de tijd van het Romeinse Rijk. Tot de Eerste Wereldoorlog was een groot deel van het huidige Turkije christelijk. De christenen van weleer zijn in de afgelopen eeuw door onderdrukkingen uit het land verdwenen. Nu wonen er nog slechts tweehonderdduizend christenen in een land met circa 65 miljoen inwoners. Verdwijnt het christendom helemaal uit Turkije of gloort toch nog enige hoop? Inmiddels zijn in heel Turkije de laatste twintig jaar ruim vijfduizend moslims bekeerd tot het christendom. Maar gemakkelijk gaat het niet. Een gesprek met de nieuwe christenen temidden van de resten van het Ottomaanse Rijk.
 

Turkije wil graag lid worden van de Europese Unie. Maar dit schept ook verplichtingen, bijvoorbeeld jegens de tot het christendom bekeerde Turken. Tot op heden gaat dit niet gemakkelijk. Nieuwe christenen in het land wordt het leven zuur gemaakt, vooral door de plaatselijke autoriteiten. Maar liefst twintig kerken van de nieuwe christenen zijn betrokken in rechtzaken en bedreigd met sluiting. Een van deze kerken is de Protestantse Kerk in Diyarbakir in Zuidoost-Turkije. Op 12 april, Paasmaandag dus, dient de oprichter van deze kerk, Ahmet Guvener, voor de rechter te verschijnen. Omdat hij volgens justitie in Diyarbakir zonder toestemming een kerk heeft geopend.

Naar aanleiding van deze zaak hebben afgelopen maandag de SGP en de ChristenUnie schriftelijke vragen gesteld aan de Minister van Buitenlandse Zaken Ben Bot. Beide fracties verzoeken de minster om van zijn diplomatieke contacten gebruik te maken om deze zaak bij de Turkse autoriteiten in Ankara aan de orde te stellen. ,,Zodat de belemmeringen die deze gemeente en haar voorganger ondervinden uit de weg geruimd kunnen worden'', aldus de verklaring van beide fracties.
 

De Protestantse Kerk in de Koerdische hoofdstad Diyarbakir ligt in een oude wijk van de stad. Met de auto is het een hele klus om deze kerk te bereiken. De straten van de wijk zijn duidelijk niet gemaakt voor het vervoer op vierwielers maar voor ezelwagens. Onderweg naar de nieuwe kerk wordt aan de taxichauffeur - een van de tweeduizend in deze stad - de vraag gesteld wat hij vindt van de bekeerde christenen. De Koerdische islamitische taxi-chauffeur reageert met enige verbazing en hij vraagt zich af waarom ze bekeerd zijn. ,,Onze godsdienst is toch de beste? Of zijn ze bekeerd voor het geld?''

Eenmaal bij de kerk blijkt dat er niet één kerk is, maar twee kerken op drie meter afstand van elkaar. De andere kerk is van de Assyriërs. Het gebouw van de nieuwe christenen is nieuw. Het is gebouwd in 2001. Binnen bevindt zich een groep jonge christenen, onder wie een meisje van twintig jaar oud. Waarom is zij christen geworden? ,,Ik ben eerst atheïst geworden. Daarna bestudeerde ik verschillende godsdiensten en via de broer van mijn vriendin kreeg ik een bijbelboek. Na het lezen van de Bijbel ben ik christen geworden, ondanks de problemen met mijn familie en omgeving. Mijn moeder dreigt mij uit huis te zetten als ik niet stop met het lezen van de Bijbel en sommigen van mijn klasgenoten hebben mij vooral in het begin gepest. Maar Jezus heeft mij geleerd altijd optimistisch te blijven'', aldus de nieuwe christen Suzan Erik.

Inmiddels is de 39-jarige voorganger van de kerk, Ahmet Guvener, in Diyarbakir aangeschoven aan de tafel samen met één van zijn vijf kinderen. Hij laat meteen de aanklacht van de Officier van Justitie zien. Het misdrijf is: het openen van een kerk zonder toestemming. Justitie geeft als reden voor de aanklacht dat de kerk gebouwd is zonder het bestemmingplan van de gemeente in acht te nemen. ,,Dit is de officiële versie van het verhaal. In werkelijkheid vinden de Turkse autoriteiten het niet leuk dat wij een kerk gebouwd hebben'', zegt de voorganger.

Hij vindt de komende rechtzaak heel erg belangrijk. ,,De uitspraak van 12 mei aanstaande is van groot belang voor de situatie van al onze kerken in heel Turkije. Een uitspraak zowel in positieve als negatieve zin kan gevolgen hebben voor de andere rechtzaken in de rest van Turkije. Als wij in Diyarbakir een gunstige uitspraak van de rechter krijgen dan moeten alle rechters elders in het land deze jurisprudentie volgen.'' Verder vertelt Guvener dat zij geen problemen hebben met de moslimburen van de kerk. Hij hoopt dat Turkije in de toekomst meer kennis maakt met de Bijbel: ,,Wij houden van ons land en hopen dat het hele land verlost wordt door Jezus''.
In Diyarbakir hebben zich tot dusver ongeveer zestig moslims bekeerd tot het christendom.

Turks gebak

Problemen hebben de nieuwe christenen niet alleen in Diyarbakir. Ook in Istanbul zijn de christenen in de afgelopen twee decennia het doelwit van de politie geweest. Een autoriteit op dit gebied en tevens slachtoffer van de Turkse politie is de Assyrische protestantse voorganger Behnan Konutgan. Hij zet zich al dertig jaar in voor de christenen in Istanbul en in de rest van het land. Tot vorig jaar was hij voorzitter van de Protestantse Kerk in Turkije. Maar het werk ging hem niet gemakkelijk af. Hij is in de afgelopen dertig jaar maar liefst vijfentwintig keer door de politie aangehouden en vijf keer is daarbij zijn paspoort in beslag genomen. Soms duurde een aanhouding een dag, maar meestal een week. Hierbij is hij vaak gemarteld.
Waarom is Konutgan zo vaak aangehouden? ,,Ik was in het begin als docent werkzaam en vertelde aan studenten ook graag over de Bijbel. Om deze reden werd ik door de politie gevangen genomen en gemarteld. Tijdens een marteling door de politie heb ik de daders gezegd dat als ze mij in vijf stukken zouden hakken, elk stuk van mij tegen hen zou zeggen: ik hou van jullie. Dat is ons geloof, vertelde ik de agenten. Ik heb ze gezegd dat ik voor hen zou bidden. Een keer werd ik zeven dagen door de politie vastgehouden zonder me te kunnen verschonen. Na mijn vrijlating ben ik in nieuwe schone kleding en met Turks gebak naar het politiebureau teruggegaan. Ik heb ze verteld dat ik geen terrorist ben, maar een christen en dat ik van hen hield.''

Sinds 1987 is Konutgan niet meer gevangen genomen. Betekent dit meer vrijheid voor de nieuwe christenen in Istanbul? ,,Ik werd de laatste jaren niet aangehouden, maar wel door de geheime politie continu achtervolgd. Ze hebben gezien dat wij geen strafbare feiten begaan. Nu hebben wij goede contacten met de Turkse geheime dienst, de MIT, en we vertellen hen dat wij niets te verbergen hebben.''

Meerderheid

Een ruime meerderheid van de leden van de Protestantse Kerk in Turkije, ruim negentig procent, bestaat uit nieuwe bekeerde moslims die voor het christendom gekozen hebben. In 1973 begon Konutgan met zijn werk. ,,Wij waren destijds een kleine groep gelovigen van 15 personen. In 1980 hadden wij één kerk in Ankara en twee kerken in Istanbul. Wij hadden toen nog maar vijftig leden. Inmiddels is dat uitgegroeid tot zesduizend. Vanaf 1990 is er meer groei gekomen. Wij konden meer bijbels verspreiden en hadden een radiostation. Niettemin moet men niet vergeten dat wij tot vorig jaar heel moeilijk ons werk konden doen in Turkije. De laatste drie maanden is er pas sprake van enige vrijheid. De problemen die wij nu nog hebben dateren dus veelal uit het verleden. Er lopen nu in heel het land rechtzaken tegen onze kerken. Justitie geeft heel vaak het lokale bestemmingsplan op als reden. Ook is onlangs beslag gelegd op een Armeens Evangelische Kerk en haar bezittingen. Wij zijn daarvoor naar het Europese Hof voor de Rechten van de Mens gestapt.''

De christenen in Turkije hebben ook contacten met Europese politici. Zo heeft Konutgan met de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken Jaap de Hoop Scheffer gesproken over de situatie van de christenen in Turkije. ,,Ik heb hem verteld dat een deel van ons uit het Oosten van het land komt en Assyrische protestanten zijn. Ik heb de minister gevraagd om Turkije te vragen ons niet langer als tweederangs burgers en als ongelovigen te zien.''

Ondanks de problemen die de protestanten met de autoriteiten hebben, hoopt Konutgan dat Turkije lid wordt van de Europese Unie. ,,Als Turkije geen lid wordt van de EU, is de kans groot dat het land naar het Oosten opschuift. En dit kan dan tot meer afkeer leiden jegens de christenen. Wel denk ik dat er nog honderd jaar nodig is voordat Turkije de Europese waarden en normen overgenomen heeft.'
Ook Isa Karatas (35), de woordvoerder van de Turkse Protestantse Unie en uitgever van christelijke literatuur, denkt dat een eventueel Turks lidmaatschap van de EU positief zal zijn voor de christenen. ,,De EU dient wel scherper te zijn op de stappen die Turkije neemt'', zegt Karatas, die elke twee maanden het blad Gercege Dogru uitgeeft. In de afgelopen moeilijke periode heeft hij ook twee boeken geschreven. Samen met Konutgan is Karatas de meest bekende christen die de Bijbel aan de grote massa probeert uit te leggen. Volgens Karatas is de verspreiding van het christendom in Turkije de laatste jaren gemakkelijker geworden. Hij maakt een vergelijking: ,,In 1983 was het bijna onmogelijk om op de boekenbeurs een bijbel op de tafel te presenteren. Nu is het zo dat wij hetzelfde boek zelfs op straat kunnen verkopen.''

Door het verkondigen van het geloof heeft Karatas persoonlijk ook flink geleden. ,,Gevangen ben ik niet geweest, wel heb ik mijn huwelijk destijds uitgesteld, voor het geval dat ik gevangen zou worden genomen.''
 

De problematiek van de bekeerde moslims in Turkije komt ook aan bod in het EO-radioprogramma 'Kerk in beweging', vanavond om 22.00 uur op 747 AM.
 

Nederlandse Dagblad 20-10-2004

Zware tijden voor Assyrische christenen in Irak

door Abraham beth Arsan

BAGDAD - De oorspronkelijke bewoners van Irak, de Assyrische (Chaldeeuwse) christenen, maken moeilijke tijden mee. Afgelopen zaterdag werden maar liefst zes kerken het doelwit van aanslagen. Begin augustus werden ook diverse kerken aangevallen waarbij toen tientallen kerkgangers om het leven kwamen.Sinds de Amerikaanse invasie in Irak is er sprake van een groeiend aantal ontvoeringen en dodelijke slachtoffers onder de Assyrische christenen. Het gevolg is de vlucht van vele christenen.
Islamitische terroristen proberen met zelfmoordaanslagen en grof geweld het leven onmogelijk te maken en de Amerikanen slaan keihard terug om het verzet te breken. Soms geeft de nacht de bewoners van Bagdad de illusie dat het rustig is. Een dergelijke onwerkelijke nacht was er afgelopen zaterdag; ver in de nacht rond vier uur werd deze rust echter vreselijk verstoord door een gecoördineerde aanval op een aantal kerken in de stad. Overdag maakten de eigenaren van de kerken de balans op: zes kerken werden het slachtoffer van terroristische aanvallen met vooral autobommen.

De aanvallen op de christelijke kerken afgelopen zaterdag kwamen weliswaar niet als een verrassing, maar zorgden weer voor een gevoel van machteloosheid en onveiligheid bij de christenen in Irak. Ook al omdat de regering begin augustus juist maatregelen had genomen om de kerken beter te beschermen.
Niettemin blijft de veiligheidssituatie van de kerken en haar leden uiterst zorgwekkend. De hoogste leider van de grootste kerkgemeenschap in Irak, patriarch Emmanuel Delly, is dan ook hopeloos geworden door de vele aanvallen op de christenen in het land. ,,Als de regering machteloos is, wat kan ik doen?'', vroeg afgelopen zaterdag de patriarch van Babylon zich af.

Minister

Behalve de Armeniërs behoren de overige leden van de christelijke kerken tot het Assyrische (Chaldeeuwse) volk. Nu leeft dit volk in Irak in grote angst, maar in de oudheid vormde het een machtig rijk met Nineve als hoofdstad.

Ondanks het toenemend geweld is de eerste stap naar erkenning van de Assyriërs de aanstelling van de Assyrische Pascale Warda tot minister van Migratie en Vluchtelingzaken. Ze erkent dat de situatie erg moeilijk is. ,,Ik ben inmiddels ruim drie maanden minister en het is een moeilijke baan, omdat de veiligheidssituatie zeer zorgelijk is. Ik neem elke dag een andere route om naar mijn kantoor te gaan. Heel vaak is ons ministerie al aangevallen, wij gaan door met het ontwikkelen van de beveiliging. Overal en voor iedereen in Irak dreigt er gevaar. Ik ga graag de uitdaging aan om ons land en onze natie te dienen. Neem maar van mij aan dat wij het niet zullen opgeven. Ik heb voor deze weg gekozen. Ons volk heeft opofferingen nodig en ik ben samen met andere leden van de Assyrisch-Democratische Beweging bereid om ten koste van alles dit volk te blijven dienen.''

Volgens de minister gaan, ondanks de huidige situatie, de Assyrische christenen een nieuw tijdperk in. ,,Ons volk staat aan het begin van een nieuwe geschiedenis. Na het tijdperk van Saddam begint nu een nieuwe fase voor de christenen. Als wij allemaal bang zijn en doen alsof er geen plek meer voor ons is, dan is het afgelopen met ons. Wij moeten vastberaden in onze missie geloven.''

De optimistische minister behartigt de belangen van haar volk met hart en ziel. ,,De kwestie van de Assyrische christenen is natuurlijk overal aan de orde van de dag waar ik ook naartoe ga; in de regering of daar buiten. Wij krijgen alleen heel vaak van de media aandacht als onze kerken aangevallen worden. Deze aanvallen op onze gebedshuizen dienen stopgezet te worden. De regering heeft al begin augustus maatregelen genomen en nu moeten wij nog meer voorzorgsmaatregelen nemen'', aldus Warde, de enige christelijke minister in de Iraakse interim-regering.

De minister kijkt zelfs vooruit naar de toekomst: ,,Het vraagstuk van de chrsitenen zal uiteindelijk door middel van de toekomstige verkiezingen bepaald worden. De verkiezingen zijn erg belangrijk voor de toekomst van Irak, maar zeker voor de minderheden. En mocht tijdens en na de verkiezingen blijken dat ik niet meer nodig ben dan ga ik rustig aan doen en meer tijd besteden aan mijn kinderen en aan anderen de taken overdragen.''

Christenen in diaspora

Buiten Irak leven miljoenen Assyrische christenen. ,,Als Assyriërs buiten Irak maken we ons ernstig zorgen over de situatie van ons volk in Irak. Wij hebben allemaal familieleden en vrienden in het land'', zegt Hormiz Ishaq, vertegenwoordiger van de Assyrisch-Democratische Beweging (ADB) in de Benelux. ,,De aanvallen op onze kerken maken duidelijk dat de aanvallers het gemunt hebben op de christenen. Zij proberen hiermee angst te creëren bij de Assyriërs zodat ze gaan vluchten. Ook is het doel van de aanvallers het conflict te kwalificeren als een strijd tussen moslims en christenen die zou kunnen leiden tot een burgeroorlog in Irak.''
Ishaq betwijfelt of de Amerikanen hiervoor oog zullen hebben naast hun eigen agenda en of ze zich het lot van de Assyrische minderheid zullen aantrekken en hen beschermen.

De vertegenwoordiger van de ADB heeft een vurige wens inzake Irak. ,,Hopelijk zullen de gewone christenen in Europa en politici ons volk meer helpen om het streven van de Assyriërs te ondersteunen om zo onze vrijheid en erkenning van ons nationale rechten te verkrijgen.''

Zonder deze rechten zou wel eens het einde van het christendom in heel Midden-Oosten in zicht zijn, denkt Ishaq. ,,Als we in Irak niet beter beschermd worden door de Amerikanen dan kan het plan van de jaren zeventig van de vorige eeuw voltooid worden, namelijk het ontkerstenen van het hele Midden-Oosten. Toen wilden de moslims dat bewust voor de hele regio waar Jezus geboren is. In die tijd was ongeveer twintig procent van de bevolking van het Midden-Oosten christen. Nu is dat slechts twee procent. De Europese en Amerikaanse christenen dienen hun verantwoordelijkheid te nemen en de Assyrische christenen te steunen, anders zal het christendom vrijwel volledig uit Irak verdwijnen. De Europeanen en Amerikanen moeten niet vergeten dat de Assyrische christenen goed gebruikt kunnen worden voor het wederopbouwproces van Irak.''