Henry Morgenthau was de Ambassadeur van Verenigde Staten in Turkije tussen 1913 en 1916.

In zijn boek ‘Het verhaal van Henry Morgenthau’, (hier en hier) lezen we over de genocide van de Christenen in het Ottomaanse rijk; onder hen de Arameeërs van Mesopotamië die met de synoniem “Syriërs” worden aangeduid.

Abdel Messih Numan Karabasi

Het vergoten bloed; Door: Abdel Messih Numan Karabasi

Het Nederlandse en Duitse vertaling is verkrijgbaar bij de Syrisch orthodoxe Klooster in Glane.

The Forgotten Genocide: Eastern Christians, The Last Aramaeans, door Sebastien de Courtois

Aartspriester Sleman Henno

De vervolging en de uitroeiing van de Syro - Arameeers in Tur Abdin 1915, door Sleman Henno

Het Nederlandse en Duitse vertaling is verkrijgbaar bij de Syrisch Orthodoxe klooster in Glane.

Sebastien de Courtois

Abdel Messih Numan Karabasi

1. Blz. 105 van het boek

Ze (=Moslims) hadden zich onderverdeeld in groepen en opereerden systematisch van huis tot huis, zorgden zorgvuldig ervoor om de huizen van de Moslims te ontzien. Ze trapten de deuren, plunderden alles, en als de mensen thuis waren, sneden ze hun keel door. Ze vermoorden iedereen die ze vonden, mannen, vrouwen en kinderen, de meisjes werden ontvoerd. Bijna alle Moslims in de stad, soldaten, zaptiyes (Ottomaanse politie) en Koerden namen deel aan de afschuwelijke slachterij (Blz. 105, Report #18, December 18, 1895)

2. Blz. 109 van het boek

Daden van ongelofelijke wreedheid werden began.” Een vader had de doorgesneden kelen van z’n vijf kinderen in z’n schoot en hij onderging dezelfde lot (Blz. 109 Report #18, December 18, 1895).

3. Blz. 113 van het boek

Het dorp Qarabash, ten oosten van Diyarbekir, werd volledig bewoond door de Syriërs en werd vernietigd. Een Syrisch Orthodoxe priester zag hoe zijn dochters werden verkracht voor z’n ogen waarna hun keel werd doorgesneden. (Blz. 113)

4. Blz. 113 van het boek

De dorpen van Kabia, Jarukia, Kan Akbwar, Arz ogli, Kazam, Olan, Kadia, Satia, Safia en Masbrakia ondergingen allemaal dezelfde lot… de Koerden en de Turken sneden de bewoners de keel door en werden weggevaagd van de kaart. (Blz. 113)

1. Blz. 39/40 van het boek

Rampspoed en vervolgingen waar de Christenen in Amid en omliggende dorpen in 1895 aan waren blootgesteld.

Onder de boeken van de priester Paulus - de zoon van de priester ‘Abdul Ahad uit de familie Qascho Lahdo -, priester van het dorp Qarabasch, heb ik een pamflet ontdekt, waarin de vervolgingen van het jaar 1895 beschreven waren met de pen van priester ‘Abdul Ahad, een van degenen die vervolgd werden bij de gruwelijke beproevingen waar de Christenen in het stadje Amid, Edessa, Krotfrot, Sibabrak, Militini, Sasun en andere dorpen in hun omgeving aan waren blootgesteld.

.......Begin november 1895 zette van haatgevoelens vervulde afgunst en bloeddorst de Moslimleiders in Amid aan, tegen de Christenen een vervolging te beginnen, die geleid werd door Gamil Pascha, Bahram Pascha en de andere tirannen. Ze stuurden oproepen aan alle Koerden, om klaar te staan, de Christenen te overvallen en te doden; men beloofde hun, dat ze wapens zouden krijgen, zodra ze in Amid zouden aankomen. .....

2. Het dorp Qarabasch (blz. 42/43 van het boek)

........ Op de eerste vrijdag in november trokken de Koerden het dorp binnen, en doodden en beroofden de bewoners twee dagen lang. Het merendeel van hen zocht zijn toevlucht in de Duiventoren in het oosten van het dorp. De Koerden overvielen de burcht en verwoesten deze bovenop de Syriërs die eronder begraven werden. Degenen die geprobeerd hadden te ontkomen, werden door de Koerden voor de poort van de burcht omgebracht: niet één persoon kon zich redden. .............De dochter van de priester, Hanna, die getrouwd was, droeg op haar vlucht haar kind Zacharias, toen een Koerd haar zo met zijn zwaard in de rug stak, dat die door haar buik heen het kind trof: ze stierven allebei. ....

3. Het dorp Alibar (blz. 43/44 van het boek)

De leiders van de Moslims vertelden hun gemeen: ‘Kom, wij brengen jullie naar Amid en redden jullie voor zaken die voor ons als buren ongehoord zijn.’ En toen de Moslims ze bij elkaar hadden en buiten het dorp hadden gebracht, brachten ze ze allemaal om; vervolgens keerden ze terug naar het dorp en namen bezit van hun eigendommen.

Sebastien de Courtois

Abdel Messih Numan Karabasi

1. Blz. 162/163 van het boek

Van maart tot november 1915, een immense rode lijn, de kleur van bloed doorregende de hemel boven Turkije. Monsterlijke daden vonden plaats; onnoemelijk, ondefinieerbaar, toen het jonge Ottomaanse land z’n eigen zoons decimeerde of beter gezegd roeide uit met z’n eigen handen- velen van hen dienden in z’n leger- verdreef hen uit hun huizen, verkrachte hun dochters, ontvoerde hun vrouwen, verstrooide hun families, verbrande hun huizen, deporteerde de overlevenden, verbrandde de doden.

Lezer, moge God toestaan dat het dit werk z’n doel mag bereiken, hetgeen is om te rapporteren en te verheerlijken! Mijn ambitie ( is niet pretentieus?) heeft tot het doel om te dienen als een verslag en epos. Als een verslag zal het spreken over afschuwelijke gebeurtenissen die plaatsvonden in een hoek van Turkije; het zal verhalen over de extremen waartoe een land dat z’n wilde instinct niet heeft afgeleerd kan gaan; en door welke barbaarse sluwheid datzelfde land in de twintigste eeuw is opgetogen in het onuitsprekelijke daden achter een respectabel gezicht of beter gezegd achter een gezicht van respectabiliteit.

De schandelijkheid om te zien hoe de eigendom van God en van individuen werden gestolen en op klaarlichte dag geveild. De schandelijkheid om te zien hoe diepe putten gevuld tot de top met lijken, zoals de putten van Dara [Oguz], van Dakikiye, etc.. De schandelijkheid om te zien de wijde Christelijke landen ontdaan van hun bewoners. De schandelijkheid om te zien hoe valleien waren bedekt met slachtoffers, hun keel doorgesneden, hun buik opengereten; zoals de valleien van Lice district ten noordwesten van Diyarbekir… (Pagina 161/162, H. Simon)

2. Blz. 167 van het boek

Ze waren vergezeld met Memduh Bey, en zijn adjudant en bij troepen van Turkse leger. Onder weg, de soldaten kregen het bevel en doodden 70 van tussen Encrai en Set Anna [dorpen langs de weg van Diyarbekir]. De 400 overgebleven mensen werden voor de Zirzewan citadel onderverdeeld in twee groepen en sommige Koerdische soldaten sloegen hen dood. Uiteindelijke werden de overlevenden, inclusief Mgr. Malovan dichtbij Diyarbekir op de zwarte brug geëxecuteerd door een vuurpeloton na een vreselijke martelarij. (Blz. 167 RAHMANI report, op. cit..)

3. Blz. 177 van het boek

In Diyarbekir zijn velen van de bevolking afgeslacht of zijn overleden na hun deportatie, iets wat werd uitgevoerd met grootste wreedheid, om te zwijgen over hun geruïneerde en geplunderde eigendoom en toebehoren. Het moet worden opmerkt dat velen door angst ook zijn overgegaan tot de Islam om hun leven te redden of door dwang; anderen worden steeds als slaven gebruikt door hun agressors  (Blz.177, G. Habra)

1. (C. Het dorp Ka‘biye blz. 86/87/88/89/90/91)

………………….. En op 20 april (1915), om 5 uur ’s avonds, overvielen Koerden van verschillende families het dorp Ka‘biye,……………… Dus brachten ze de gevangenen naar de weg richting Igil, naar een kleine verhoging, waar men over de Eufraat kon uitkijken: daar werden ze uitgekleed, vermoord en naar beneden gegooid, de Eufraat in…………………..

En in de eerste nachtwacht staken ze de lijken van de arme martelaren in brand en ze warmden zich aan hun lichamen tot aan de ochtend. …………………….Omdat er alleen nog maar vrouwen en kinderen in het dorp waren, kwamen de Koerden terug en namen iedere vrouw die hun beviel mee (blz. 89)

… scheidden zich de mannen van de vrouwen, en voor de ogen van allen richtte men de pistolen op hen en schoot men ze dood, en de lijken van de slachtoffers vielen als schapen op de grond. Daarop verschenen de Koerdische groepen als wilde dieren, bewapend met allerlei dodelijke wapens zoals bijlen, spitse haken, zwaarden, dolken, stokken en sikkels. O, bittere gruwel, ontroostbare treurnis, toen men zag, hoe de zuigelingen aan de schoot van hun moeder ontrukt werden en hun bloed zich mengde met melk, hoe dat de moeders voor aller ogen werden verkracht, en hoe er niemand was die dat had kunnen verhinderen of had kunnen eisen dat men ophield. O aarde, dek slechts toe, dek toe, verberg u, zon, verberg u. (blz. 90)

2. (C. de wildheid van de misdadigers, boek Blz. 132)

Een van de soldaten van het 50^ste leger vertelde ons: toen een groep vervolgde christenen richting de dood ging, had een vrouw, de moeder van een zoontje van twee, tegen een soldaat gezegd:’Ik weet dat ik de dood in gevoerd word; hier is mijn zoontje, neem hem mee en adopteer het; ik geef je ook nog de drie gouddinar die ik heb, waarmee je zijn onderhoud kunt betalen.’ De soldaat nam de gouddinars aan en stopte die in zijn zak; daarop droeg hij het kind weg en sloeg het tegen een rots vóór hem, zodat het onmiddellijk, voor de ogen van zijn moeder, stierf.

Aartspriester Sleman Henno

1. Blz. 32 van het boek

Beste lezer, ik heb de redenen voor de massamoord geschilderd, en de wijze waarop deze tot uitvoering werd gebracht. Kom met mij mee, dan gaan wij samen alle landstreken bezoeken waar de massamoorden zijn begaan, om te zien, wat de twee volkeren, de Turken en de Koerden – die berucht zijn om hun gruwel, boosaardigheid en gemis aan erbarmen -, aan bloedbaden hebben aangericht en aan onschuldig bloed hebben vergoten. Deze gebieden van Anatolië tot aan de grenzen van het Osmaanse Rijk, dus tot aan Perzië en Rusland, werden door veel Christenen bewoond. Wij zullen tragedies en bloedvergieten tegenkomen zonder weerga. Vanaf de schepping van de wereld tot nu heeft men nog nooit zoiets gezien: kinderen, vrouwen en bejaarden werden doodgestoken en zuigelingen uit de schoot gerukt en als ballen tegen de muur gesmeten. Welk een vreselijk, ondraaglijk noodlot. Zoiets hebben zelfs de goddeloze Djengis Khan, noch de Ta-Mongolen Hüläga en Timur Lenk niet voor elkaar gebracht. Ook in de tijden van het heidendom is van zoiets dergelijks ooit bericht. Geen tong, geen pen kan zoiets beschrijven. De tranen wellen ons in de ogen en stromen ons over de wangen. Hele steden werden van Christenen beroofd, alsof daar nooit enige Christen heeft geleefd. In veel dorpen bleef er zelfs geen enkel aandenken aan de Christenen.